赛金花

赛金花ไซ่จินฮวาผุ้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งในสังคมจีนยุคที่ 8 ชาติพันธมิตรบุกกินโต๊ะจีน เธอผู้มีอาชีพขายเนื้อหนังมังสา (เหมือนที่เพลงของดอน สอนระเบียบร้องว่า นางโลมโลมไล้ให้ชายชมเล่น เพราะความยากเข็ญใครจะเห็นใจเล่า...) น่าเห็นใจเธอจริง ๆ เพราะเธอจำต้องเป็นนางโลมตั้งแต่อายุ 13 ปี หลังจากที่พ่อเสียชีวิตครอบครัวตกยาก ถูกสังคมบีบคั้นเหยียบย่ำ ไร้ทางเลือก แต่แม้ว่าเธอจะถูกสังคมดูถูกว่าเป็นคนไม่ดีเป็นโสเภณี แต่เธอก็มีจิตวิญญาณของความรักชาติ บ้านเกิดเมืองนอน เมื่อตอนที่กองทัพพันธมิตร 8 ชาติบุกปักกิ่ง เธอได้เข้าเจรจากับหัวหน้ากองทัพพันธมิตรคือ นายพลWaldersee นายทหารผู้ที่เคยมีสายสัมพันธ์วันวานยังหวานอยู่กับไซ่จินฮวามาเก่าก่อน ดังนั้นไซ่จินฮัวจึงอาศัยจุดนี้รื้อฟื้นคอนเนคชั่นที่มีมาแต่เดิม กระทั่งโคแก่เยอรมันอ่อนระทวย ยินดีอ่อนข้อให้กิ๊กเก่า เธอจึงช่วยให้ชาวจีนรอดพ้นจากการเป็นเหยือสงคราม การเจราจาสงบศึกเป็นไปอย่างราบรื่นส่วนหนึ่งก็ต้องยกเครดิตให้เธอ อีกส่วนหนึ่งเพราะจีนยอมทำตามสัญญาแบบfull option ฝรั่งได้ทั้งตัวไซ่จินฮวาไปนอนกอดให้หายคิดถึง แถมยังได้เงินชดใช้ค่าปฏิกรรมสงคราม 450 ล้านตำลึง บวกดอกเบี้ยรวมแล้วเป็นเงิน 980 ล้านตำลึง ใครจะไม่เอา แถมได้สิทธิพิเศษเยอะแยะอย่าไปจำเลยไม่ได้ออกข้อสอบ หลังจากกองทัพแปดชาติถอนทัพไปแล้ว แทนที่เธอจะได้รับการยกย่องในฐานะผู้มีส่วนช่วยให้ประเทศรอดจากปากเหยี่ยวปากกา แต่พวกนักวิชาการจีนหัวโบราณจำนวนมาก เห็นว่าไม่สมควรยกย่องเธอ เพียงเพราะว่าเธอเป็นโสเภณี (แหมอยากจะเถียงแทนเธอเชียวว่า โสเภณีเพียงแต่ขายตัว แต่ไม่ขายชาตินะจะบอกให้)

หมายเหตุ: ที่ชาวบ้านร้านตลาดบ้านเรา ชอบด่ากันได้ยินบ่อย ๆ ว่า นังgolden flower ก็คงมีที่มาจากไซ่จินฮวา คือ นางดอกไม้ทอง แซ่ไซ่ นี่เอง แต่ขอบอกว่านี่ไม่ใช่ชื่อเสียงเรียงนามที่แท้จริงหรอก เธอก็ยังให้เกียรติบรรพชนโดยไม่ใช้ชื่อนามสกุลจริงแต่อย่างใด ชื่อนามสกุลจริงของเธอ คือ เจ้าอย่าหวัง เอ้ยไม่ใช่ เจ้าหลิงเฟย趙灵飞 ต่างหากครับ