ตัวสะกดภาษาจีน (จู้อิน - พินอิน)

ภาษาจีนเป็นภาษารูปภาพ ไม่ใช้ภาษาสะกดผสมอักษรดังเช่นภาษาไทย จึงควรศึกษาวิธีเขียนอ่านตัวสะกดภาษาจีนเอาไว้ เพื่อเวลาพบอักษรตัวใดที่อ่านไม่ออก หรือไม่มั่นใจในการออกเสียง สามารถเปิดค้นหาอ่านในพจนานุกรม และใช้แป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ เพื่อพิมพ์ภาษาจีนแบบสะกดคำได้

วิธีเขียนตัวสะกด เพื่อการอ่านออกเสียงได้ถูกต้องที่นิยมใช้มีหลายระบบ เช่น

• Zhuyin fuhao (注音符號; ㄓㄨˋ ㄧㄣ ㄈㄨˊ ㄏㄠˋ)
• Tongyong Pinyin (通用拼音; Tōngyòng pīnyīn)
• Hanyu Pinyin(汉语拼音, Hànyǔ Pīnyīn)
• Four-corner (四角號碼檢字法)
• IPA(International Phonetic Alphabet)
• Wade-Giles pronounced /ˌweɪdˈʤaɪlz/ (威妥瑪拼音 or 韋氏拼音; wēituǒmǎ pīnyīn)
• เป็นต้น

เราควรรู้จักพยัญชนะ และสระในภาษาจีนเสียก่อน เปรียบเสมือนการเรียน ก.ไก่ ข.ไข่ ในภาษาไทยนั่นเอง

ในการเริ่มต้นศึกษา ควรอ่านท่องเสียงให้ได้แม่นยำในระบบใดระบบหนึ่งก่อนก็ได้ เช่น

แบบจู้อิน (Zhuyin) เป็นแบบดั้งเดิมของจีนที่ใช้กันมาช้านาน เป็นที่นิยมใช้ในหมู่คนจีนที่ ผ่านการศึกษาในรุ่นก่อนๆ ในประเทศจีนไต้หวันเป็นต้น

แบบพินอิน (Pinyin) เป็นใหม่ที่ใช้ในระบบการศึกษาของสาธารณะประชาชนจีน และจะพบเห็นได้ในเอกสารที่ตีพิมพ์ในยุคหลังๆ

ซึ่งทั้งสองระบบนี้ยังเป็นที่นิยมใช้กันในหมู่ชาวไทยเชื่อสายจีน ที่มีให้พบเห็นได้ทั่วไป แม้นจะมีวิธีการเขียนผสมคำ และเงื่อนไขรายละเอียดปลีกย่อยต่างกันอยู่บ้าง แต่ก็สามารถสื่อให้คำอ่านได้ถูกต้องชัดเจนไม่ต่างกันมากนัก เว้นแต่ตัวผู้อ่านเองที่ติดในสำเนียงท้องถิ่นเกิดที่แตกต่างกัน จึงอาจทำให้สะกดได้สำเนียงที่เพี้ยนกันอยู่บ้างเล็กน้อย ที่ไม่อาจถือว่า เป็นปัญหาของวิธีการสะกดในแต่ละระบบ

 

Consonants พยัญชนะในภาษาจีนมี 21 ตัวคือ ㄅ ㄆ ㄇ ㄈ ㄉ ㄊ ㄋ ㄌ ㄍ ㄎ ㄏ ㄐ ㄑ ㄒ ㄓ ㄔ ㄕ ㄖ ㄗ ㄘ ㄙ

	Zhuyin	Tongyong Pinyin	Hanyu Pinyin	Wade-Giles	IPA	ตัวอย่าง(Zhuyin, Pinyin)
เปอ	ㄅ	b	b	p	p	八 (ㄅㄚ, bā)
เพอ	ㄆ	p	p	p'	pʰ	杷 (ㄆㄚˊ, pá)
เมอ	ㄇ	m	m	m	m	馬 (ㄇㄚˇ, mǎ)
เฟอ	ㄈ	f	f	f		法 (ㄈㄚˇ, fǎ)
เตอ	ㄉ	d	d	t		地 (ㄉㄧˋ, dì)
เทอ	ㄊ	t	t	t'	tʰ	提 (ㄊㄧˊ, tí)
เนอ	ㄋ	n	n	n		你 (ㄋㄧˇ, nǐ)
เลอ	ㄌ	l	l	l		利 (ㄌㄧˋ, lì)
เกอ	ㄍ	g	g	k		告 (ㄍㄠˋ, gào)
เคอ	ㄎ	k	k	k'	kʰ	考 (ㄎㄠˇ, kǎo)
เฮอ	ㄏ	h	h	h		好 (ㄏㄠˇ, hǎo)
จี	ㄐ	j	j	ch		叫 (ㄐㄧㄠˋ, jiào)
ชี	ㄑ	c	q	ch'		巧 (ㄑㄧㄠˇ, qiǎo)
ซี	ㄒ	s	x	hs		小 (ㄒㄧㄠˇ, xiǎo)
จือ	ㄓ	jhih 【jh】	zhi 【zh】	chih 【ch】	ʈʂɚ	主 (ㄓㄨˇ, zhǔ)
ชือ	ㄔ	chih 【ch】	chi 【ch】	ch'ih 【ch'】	ʈʂʰɚ	出 (ㄔㄨ, chū)
ซือ	ㄕ	shih 【sh】	shi 【sh】	shih 【sh】	ʂɚ	束 (ㄕㄨˋ, shù)
ยือ	ㄖ	rih 【r】	ri 【r】	jih 【j】	ʐɚ	入 (ㄖㄨˋ, rù)
จือ	ㄗ	zih 【z】	zi 【z】	tzû 【ts】	tsɨ	在 (ㄗㄞˋ, zài)
ชือ	ㄘ	cih 【c】	ci 【c】	tz'û 【ts'】	tsʰɨ	才 (ㄘㄞˊ, cái)
ซือ	ㄙ	sih 【s】	si 【s】	ssû 【s】	ɤŋ	塞 (ㄙㄞ, sāi)

 

Vowels สระมี 16 ตัวคือ ㄚ ㄛ ㄜ ㄝ ㄞ ㄟ ㄠ ㄡ ㄢ ㄣ ㄤ ㄥ ㄦ 一 ㄨ ㄩ

	Zhuyin	Tongyong Pinyin	Hanyu Pinyin	Wade-Giles	IPA	ตัวอย่าง(Zhuyin, Hanyu)
อา	ㄚ	a	a	a	a	大 (ㄉㄚˋ, dà)
ออ	ㄛ	o	o	o	o	多 (ㄉㄨㄛ, duō)
เออ	ㄜ	e	e	e	o/ê	得 (ㄉㄜˊ, dé)
เอ	ㄝ	e	ê	eh		爹 (ㄉㄧㄝ, diē)
ไอ	ㄞ	ai	ai	ai	ai	晒 (ㄕㄞˋ, shài)
เอย	ㄟ	ei	ei	ei	ei	誰 (ㄕㄟˊ, shéi)
เอา	ㄠ	ao	ao	ao	ao	少 (ㄕㄠˇ, shǎo)
โอ	ㄡ	ou	ou	ou	ou	收 (ㄕㄡ, shōu)
อาน	ㄢ	an	an	an	an	山 (ㄕㄢ, shān)
เอิน	ㄣ	en	en	en	ên	申 (ㄕㄣ, shēn)
อาง	ㄤ	ang	ang	ang	ang	上 (ㄕㄤˋ, shàng)
เอิง	ㄥ	eng	eng	eng	szŭ	生 (ㄕㄥ, shēng)
เอ๋อ	ㄦ	er	er	erh	êrh	而 (ㄦˊ, ér)
อี	一 หรือㄧ	yi 【i】	yi 【i】	yi 【i】	i	逆 (ㄋㄧˋ, nì)
		yin 【in】	yin 【in】	yin 【in】		音 (ㄧㄣ, yīn)
		ying 【ing】	ying 【ing】	ying 【ing】		英 (ㄧㄥ, yīng)
อู	ㄨ	wu 【u】	wu 【u】	wu 【u】	wu	努 (ㄋㄨˇ, nǔ)
		wun 【un】	wen 【un】	wen 【un】		文 (ㄨㄣˊ, wén)
		wong 【ong】	weng 【ong】	ng 【ung】		翁 (ㄨㄥ, wēng)
อวี	ㄩ	yu 【u, yu】	yu 【u, ü】	yü 【ü】	yü	女 (ㄋㄩˇ, nǚ)
		yun 【un, yun】	yun 【un】	yün 【ün】		韻 (ㄩㄣˋ, yūn)
		yong	yong 【iong】	yung 【iung】		永 (ㄩㄥˇ, yǒng)

 

Tones วรรณยุกต์ มีดังนี้ ╴ ˊ ˇ ˋ ˙

	Zhuyin	เทียบเสียง วรรณยุกต์ไทย		Pinyin	Tongyong Pinyin	Wade-Giles	Zhuyin	IPA	ตัวอย่าง (ตัวเต็ม/ตัวย่อ)
1	╴	ปกติ	อิน	mā	ma	ma1	ㄇㄚ	ma˥˥	媽/妈
2	ˊ	จัตวา	หยัง	má	maˊ	ma2	ㄇㄚˊ	ma˧˥	麻/麻
3	ˇ	เอก	ชั้ง	mǎ	maˇ	ma3	ㄇㄚˇ	ma˨˩˦	馬/马
4	ˋ	โท	ชี้	mà	maˋ	ma4	ㄇㄚˋ	ma˥˩	罵/骂
5	˙	เสียงสั้น		˙ma	ma˙	ma5	ㄇㄚ˙

การผสมเสียงระหว่างสระ

Zhuyin	Pinyin	คำอ่าน	Zhuyin 一﹍	Pinyin i﹍	คำอ่าน	Zhuyin ㄨ﹍	Pinyin u﹍	คำอ่าน	Zhuyin ㄩ﹍	Pinyin ű﹍	คำอ่าน
ㄚ	a	อา	﹍一ㄚ	-ia	เอีย	﹍ㄨㄚ	-ua	อวา
ㄛ	o	ออ				﹍ㄨㄛ	-uo	อวอ
ㄜ	e	เออ
ㄝ	ê	เอ	﹍一ㄝ	-ie	อีเอ				﹍ㄩㄝ	-űe	เอวีย
ㄞ	ai	ไอ				﹍ㄨㄞ	-uai	อวาย
ㄟ	ei	เอย				﹍ㄨㄟ	-ui	อุย
ㄠ	ao	เอา	﹍一ㄠ	-iao	เอียว
ㄡ	ou	โอ	﹍一ㄡ	-iu	อิว
ㄢ	an	อาน	﹍一ㄢ	-ian	เอียน	﹍ㄨㄢ	-uan	อวน	﹍ㄩㄢ	-űan	เอวียน
ㄣ	en	เอิน	﹍一ㄣ	-in	อิน	﹍ㄨㄣ	-un	อวุน	﹍ㄩㄣ	-űn	อวีน
ㄤ	ang	อาง	﹍一ㄤ	-iang	เอียง	﹍ㄨㄤ	-uang	อวง
ㄥ	eng	เอิง	﹍一ㄥ	-ing	อิง	﹍ㄨㄥ	-ong	อง	﹍ㄩㄥ	-iong	อีอง

---

จู้อิน - พินอิน

---

จู้ยิน (Zhuyin) เป็นแบบดั้งเดิมของจีนที่ใช้กันมาช้านาน เป็นที่นิยมใช้ในหมู่คนจีนที่ ผ่านการศึกษาในรุ่นก่อนๆ ในประเทศจีนไต้หวันเป็นต้น

แป้นพิมพ์ภาษาจีนแบบ Zhuyin (ดูวิธีการติดตั้งที่ วิธีใช้ => การติดตั้ง แป้นพิมพ์ภาษาจีน แล้วเลือก Chines Tiwan - MS New Phonetic IME2002a)

แป้นพิมพ์ Zhuyin บนโทรศัพท์มือถือ

แป้นพิมพ์ Zhuyin บน Android

 

พินอิน (Pinyin) หรือ ฮั่นหยู่พินอิน (汉语拼音, Hànyǔ Pīnyīn, ความหมายตามตัวอักษร คือ การถอดเสียงภาษาจีน) เป็นแบบใหม่ที่ใช้ในระบบการศึกษาของสาธารณะประชาชนจีน และจะพบเห็นได้ในเอกสารที่ตีพิมพ์ในยุคหลังๆ หรือมักจะย่อว่า พินอิน คือระบบในการถ่ายถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐาน ด้วยตัวอักษรโรมัน ความหมายของพินอินคือ "การรวมเสียงเข้าด้วยกัน" (โดยนัยก็คือ การเขียนแบบสัทศาสตร์ การสะกด การถ่ายถอดเสียง หรือการทับศัพท์)

พินอินเริ่มต้นในปี พ.ศ. 2501 และเริ่มใช้กันในปี พ.ศ. 2522 โดยรัฐบาลของสาธารณรัฐประชาชนจีน โดยใช้แทนที่ระบบการถ่ายถอดเสียงแบบเก่า เช่น ระบบเวดและไจลส์ และระบบเปอเพอเมอเฟอ (จู้ยิน ฝูฮ่าว) นอกจากนี้ ยังมีการออกแบบระบบอื่น ๆ สำหรับนำไปใช้กับภาษาพูดของจีนในถิ่นต่างๆ และภาษาของชนกลุ่มน้อยที่ไม่ใช้ภาษาฮั่น ในสาธารณรัฐประชาชนจีนด้วย

นับแต่นั้นมา พินอินก็เป็นที่ยอมรับจากสถาบันนานาชาติหลายแห่ง รวมทั้งรัฐบาลสิงคโปร์ หอสมุดรัฐสภาอเมริกัน และสมาคมหอสมุดอเมริกัน โดยถือว่าเป็นระบบการถ่ายถอดเสียงที่เหมาะสมสำหรับภาษาจีนกลาง ครั้นปี พ.ศ. 2522 องค์การมาตรฐานนานาชาติ (ISO) ก็ได้รับเอาพินอินเป็นระบบมาตรฐาน (ISO 7098)ในการถ่ายทอดเสียงภาษาจีนปัจจุบันด้วยอักษรโรมัน (the standard romanization for modern Chinese)

สิ่งสำคัญที่ต้องระลึกไว้ก็คือ พินอินนั้น เป็นการทับศัพท์ด้วยอักษรโรมัน (Romanization) มิใช่การถ่ายถอดเสียงแบบภาษาอังกฤษ (Anglicization) นั่นคือ การกำหนดให้ใช้ตัวอักษรตัวหนึ่ง สำหรับแทนเสียงหนึ่งๆ ในภาษาจีนไว้อย่างตายตัว เช่น b และ d ในระบบพินอิน เป็นเสียง "ป" และ "ต" ตามลำดับ ซึ่งแตกต่างจากระบบการออกเสียงส่วนใหญ่ ไม่ว่าอังกฤษ ฝรั่งเศส หรือภาษาอื่นในยุโรป ขณะที่อักษร j หรือ q นั้นมีเสียงไม่ตรงกับในภาษาอังกฤษเลย กล่าวสั้น ๆ ก็คือ พินอินมุ่งที่จะใช้อักษรโรมัน เพื่อแทนเสียงใดเสียงหนึ่งโดยเฉพาะ เพื่อความสะดวกในการเขียน มิได้ยืมเสียงจากระบบของอักษรโรมันมาใช้ การใช้ระบบนี้นอกจากทำให้ชาวต่างชาติเขียนอ่านภาษาจีนได้สะดวกแล้วยังสามารถใช้กับคอมพิวเตอร์ได้สะดวกอย่างยิ่งด้วย

การถอดเสียงพยัญชนะแบบพินอิน

พินอิน	สัทอักษรสากล (IPA)	อักษรไทย
p	[pʰ]	ผ, พ
t	[tʰ]	ถ, ท
k	[kʰ]	ข, ค
b	[p]	ป
d	[t]	ต
g	[k]	ก
s	[s]	ซ, ส
c	[tsʰ]	ฉ, ช
z	[ts]	จ
x	[ɕ]	ซ, ส
q	[tɕʰ]	ฉ, ช
j	[tɕ]	จ
sh	[ʂ]	ซ, ส
ch	[tʂʰ]	ฉ, ช
zh	[tʂ]	จ
f	[f]	ฝ, ฟ
h	[x]	ห, ฮ
l	[l]	ล
r	[ʐ] หรือ [ɻ]	ร หรือ ย
w	[w]	ว, อ (เมื่ออยู่หน้า u)
y	[j]	ย, อ (เมื่อตามด้วย i และไม่มีตัวสะกด)
m	[m]	ม
n	[n]	น
ng	[ŋ]	ง

หมายเหตุ: เสียงพยัญชนะจีนซึ่งเทียบได้กับพยัญชนะไทยที่มีอักษรคู่ (อักษรสูงมีเสียงคู่กับอักษรต่ำ) ได้ให้ไว้ทั้ง 2 ตัว เช่น ฉ-ช, ฝ-ฟ ให้เลือกใช้ตามหลักการผันเสียงวรรณยุกต์ของไทย เช่น ฉา, ชือ, เฝิน, ฟั่น ในกรณีที่เป็นอักษรเดี่ยว ซึ่งในการผันวรรณยุกต์ต้องใช้ ห นำ ถ้าอักษรเดี่ยวนั้นเป็นตัวควบกล้ำให้แทรกตัว ห ไว้ระหว่างตัวควบกล้ำเพื่อให้อ่านได้สะดวก เช่น yún = ยฺหวิน

การถอดเสียงสระ

พินอิน	อักษรสากล (IPA)	อักษรไทย
a	[ɑ]	อะ / อา
ai	[aɪ]	ไอ / อาย
an	[an], [ɛn]	อัน / อาน
ang	[ɑŋ]	อัง / อาง
ar, anr, air	[aɻ]	อาร์
ao	[ɑʊ]	เอา / อาว
e	[ɤ], [ə]	เออ, เอ (เมื่อตามหลัง y)
ê	[ɛ]	เอ
ei	[ei]	เอย์
en	[ən]	เอิน
eng	[ɤŋ]	เอิง
er	[aɻ], [ɤɻ]	เออร์
i	[i]	อี, อึ / อือ (เมื่ออยู่หลัง c, ch, r, s, sh, z, zh)
ia	[iɑ]	เอีย (ออกเสียงเหมือนคำว่า "อี + อา" แต่ลากเสียงสระท้าย)
ie	[iɛ]	เอีย (ออกเสียงเหมือนคำว่า "อี + เอ" แต่ลากเสียงสระท้าย)
iu	[iou̯]	อิว
o	[u̯ɔ]	โอ, อัว (เมื่ออยู่หลัง b, f, m, p, w)
ong	[ʊŋ]	อง
ou	[ou̯]	โอว
u	[u], [y]	อู, อวี (เมื่ออยู่หลัง j, q, x, y)
ue, uer	[]	เอว , เอวร์ (เสียงควบ อว)
ui	[ueɪ]	อุย
un	[uən]	อุน, อวิน (เมื่ออยู่หลัง j, q, x, y)
uo	[u̯ɔ]	อัว
ü	[y]	อวี (เสียงควบ อว)
üe	[yɛ]	เอว (เสียงควบ อว)
ün	[yn]	อวิน (เสียงควบ อว)

หมายเหตุ: พยัญชนะที่มีเครื่องหมายทัณฑฆาตกำกับในคำทับศัพท์ให้ออกเสียงด้วย เช่น érzi = เอ๋อร์จึ fēi = เฟย์

การถอดเสียงวรรณยุกต์

ระบบพินอินมีเครื่องหมายแทนเสียงวรรณยุกต์ 4 เครื่องหมายด้วยกัน ดังนี้
1. วรรณยุกต์เสียงที่หนึ่ง แทนด้วยขีดระนาบสั้น ๆ (ˉ) เทียบเท่าเสียง สามัญหรือตรี ในภาษาไทย:
ā ē ī ō ū ǖ
2. วรรณยุกต์เสียงที่สอง แทนด้วยขีดสั้น ๆ เอียงขวา (ˊ) เทียบเท่าเสียง จัตวา ในภาษาไทย:
á é í ó ú ǘ
3. วรรณยุกต์เสียงที่สาม แทนด้วยขีดรูปลิ่ม (ˇ) คล้ายเสียง เอก ในภาษาไทย (แต่ไม่ใช่เสียง"เอก"):
ǎ ě ǐ ǒ ǔ ǚ
4. วรรณยุกต์เสียงที่สี่ แทนด้วยขีดสั้น ๆ เอียงซ้าย (ˋ) เทียบเท่าเสียง โท ในภาษาไทย:
à è ì ò ù ǜ
5. วรรณยุกต์เสียงที่ห้า ไม่มีเครื่องหมาย:
a e i o u ü (แต่บางครั้งเขียนจุดหน้าพยางค์นั้น ๆ เช่น ·yo เยาะ)

ในการใช้เครื่องพิมพ์ดีดหรือคอมพิวเตอร์ อาจใช้ตัวเลขแทนเครื่องหมายวรรณยุกต์ได้ (1 2 3 4 5 ตามลำดับ)

การใส่วรรณยุกต์
โดยดูที่สระ a o e i u ü ตัวอย่างสระ ie ให้ใส่ที่ e เพราะ e มาก่อน(e i) ยกเว้นถ้า iu ใส่ที่ u
ตัวอย่าง

อักษรจีน	พินอิน	อักษรไทย	ความหมาย
妈	mā	มา หรือ ม้า	แม่
麻	má	หมา	ป่าน
马	mǎ	หม่า	ม้า
骂	mà	ม่า	ดุด่า
吗	·ma	มะ	หรือ, ไหม

---

พินอิน

• 声母 พยัญชนะ มี 23 เสียง
• 韵母 สระ แบ่งออกเป็นสระเดี่ยว และ สระผสม ทั้งหมด 36 เสียง
  

  สระเดี่ยวมี 6 เสียง
  

  สระผสมมี 30 เสียง
  

• 声调: เสียงวรรณยุกต์ มี 4 เสียง และเสียงเบา

วิธีการอ่านออกเสียง
พินอิน เป้นการยืมอักษรโรมันมาแทนเสียงตัวสะกดในภาษาจีน เพื่อการอ่านออกเสียง ที่ไม่ตรงกับอักษรในภาษาอังกฤษ และยังมีกฏการผสมคำ และการใส่เสียงวรรณยุกต์ ที่แตกต่างจากระบบการออกเสียงในภาษาอังกฤษ จึงไม่สามารถถอดเสียงแบบภาษาอังกฤษโดยตรง

การอ่านเสียงพยัญชนะ 声母 ทั้ง 23 เสียงของภาษาจีน

พยัญชนะ	วิธีการออกเสียง
b	เปอ,ปัว,ปอ
p	เพอ,พัว,พอ
m	เมอ,มัว,มอ
f	เฟอ,ฟัว,ฟอ
d	เตอ
t	เทอ
n	เนอ
l	เลอ
g	เกอ
k	เคอ
h	เฮอ
j	จี
q	ชี
x	ซี
z	จือ
c	ชือ
s	ซือ
zh	จรือ (อ่านเป็นเสียงเดียว)
ch	ชรือ (อ่านเป็นเสียงเดียว)
sh	ซรือ (อ่านเป็นเสียงเดียว)
r	ยรือ (อ่านเป็นเสียงเดียว)
y	ยี
w	อู

เสียงสระ 韵母 ทั้ง 36 เสียงของภาษาจีน

1.สระเดี่ยว มี 6 เสียง

สระเดี่ยว	เทียบเคียงเสียง	วิธีการออกเสียง
a	อา	อ้าปากออกกว้างมากที่สุด และตำแหน่งของลิ้นก็จะอยู่ต่ำสุด รูปริมฝีปากจะไม่เป็นรูปวงกลม
o	โอ	อ้าปากกว้างในระดับปานกลาง ตำแหน่งลิ้นอยู่ในระดับสูงปานกลางค่อนไปข้างหลัง ริมฝีปากมีรูปลักษณะกลม
e	เออ	"อ้าปากอยู่ในระดับปานกลาง และตำแหน่งของลิ้นก็จะอยู่ในระดับสูงปานกลางค่อนไปข้างหลัง รูปริมฝีปากจะไม่เป็นรูปวงกลม ถ้าผสมกับอักษรแทนเสียงสระตัว "i" เป็น "ie" (อี+เย)
i	อี+ยี	"อ้าปากอยู่ในระดับน้อยที่สุด และให้ริมฝีปากแบนราบ ตำแหน่งของลิ้นให้อยุ่ในระดับสูงค่อนมาข้างหน้า (แต่อย่าเคลื่อนไหวในขณะที่เปล่งเสียงออกมาและให้ริมฝีปากกางออกไปทางด้าน ข้างทั้งสองด้าน) แต่ถ้าอยู่ข้างหลังพยัญชนะ zh, ch, sh, r, z, c, s จะออกเสียง “อือ” ฝีปากกางออกไปทางด้าน ข้างทั้งสองด้าน)" เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "yi"
u	อู	อ้าปากน้อยที่สุด และให้รูปริมฝีปากเป็นรูปวงกลมมากที่สุดตำแหน่งของลิ้นให้ลอยอยู่ในระดับสูง และค่อนไปข้างหลัง (แต่อย่าเคลื่อนไหวในขณะเปล่งเสียงออกมา และให้ย่นริมฝีปากเข้าหากัน) หมายเหตุ สระ u อู(อู) ไม่ใช้กับพยัญชนะ y, j, q, x
ü	อู+วี	"(ทำปากเหมือนออกเสียงอู แต่ออกเสียง อี ) ให้รูปริมฝีปากมีรูปวงกลมเล็ก แต่จะไม่ยื่นริมฝีปากออกมาเหมือนกับรูปปาก ที่เปล่งเสียงตัว "u" ตำแหน่งของลิ้นค่อนมาข้างหน้ามีลักษณะนูนสูงขึ้น เสร็จแล้วจึงเปล่งเสียง ""อี"" โดยให้ริมฝีปากยังคงย่นอยู่จนกว่าเสียงจะสิ้นสุดลงเรียบร้อยแล้ว ข้อควรระวังคือ อย่าเลิกย่นริมฝีปากออกเสียก่อนที่เสียง ซึ่งเปล่งออกมานั้นยังไม่จบสิ้นลง เสียงนี้ออกเสียงค่อนข้างยาก เพระว่าในภาษาไทยไม่มีเสียงคนไทยจึงไม่คุ้นเคย ถ้าใช้ควบคู่กับพยัญชนะ y, j, q, x จะต้องตัดจุดสองจุดที่อยู่ข้างบนของ ü ออกไป เช่น ü –> yu üe –> yue ถ้าใช้ควบคู่กับพยัญชนะ l, n จะละสองจุดไม่ได้ ไม่นั้นจะไปซ้ำกับเสียงu (อู) เช่น ""nü” กับ “lü” ทำให้เกิดการสับสนได้

2.สระผสม มี 30 เสียง

• a) ai ao an ang
• o) ou ong
• e) er ei en eng
• i) ia iao ie iu ian in iang ing iong
• u) ua uo uai ui uan un uang ueng
• ü) üe üan ün

การผสมเสียง(พยัญชนะ+สระ)

วิธีการผสมเสียงต้องประกอบด้วย พยัญชนะ + สระ แล้วผันเสียงวรรณยุกต์

พยัญชนะ รวมกับ สระเดี่ยว 1 ตัว เช่น

ma เมอ อา => ปา

พยัญชนะ รวมกับ สระผสม เช่น

สระผสม 2 ตัว เช่น mai เมอ อาย => มาย

สระผสม 3 ตัว เช่น mang เมอ อาง => มาง

สระผสม 4 ตัว เช่น jiong จี อวง(อี+ยง) => จวง

สระผสม	เทียบเคียงเสียง	วิธีการออกเสียง
ai	อาย (อา+อี)	เสียงควบระหว่าง "อาย+อี" ควบรวมเป็นเสียงเดียวกัน
ao	เอา (อาว+โอ)	เสียงควบระหว่าง "อาว+โอ" ควบรวมเป็นเสียงเดียวกัน
an	อาน	"อาน" ปลายเสียงขึ้นจมูก ไม่ใช่เสียง "อัน"
ang	อาง	"อาง" ปลายเสียงขึ้นจมูก ไม่ใช่เสียง "อัง"
ou	โอว (โอ+อู)	เสียงควบระหว่าง "โอว+อู" รวมเป็นเสียงเดียวกัน
ong	โอง	โอง
er	เออร์	"อา+กระดกลิ้นขึ้นบน+เออร์" เน้นเสียงหนักที่ "เออร์ (กระดกลิ้น)" แล้วจึงลงด้วย "เออ" เบาๆ
ei	ไอ (เอ+อี)	มีเสียงเทียบเคียงได้กับเสียงควบระหว่าง "เอ+อี" รวมเป็นเสียงเดียวกัน
en	เอิน	เอิน ปลายเสียงขึ้นจมูก
eng	เอิง	เอิง ปลายเสียงขึ้นจมูก
ia	เอีย (อี+ยา)	เสียงควบระหว่าง "อี+ยา" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "ya")
iao	เอียว (อี+ยาว)	เสียงควบระหว่าง "อี+ยาว" รวมเป็นเสียงเดียวกัน เป็นเสียงสูงแนวราบตลอด (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "yao")
ie	เอีย (เอ+เย)	เสียงควบระหว่าง "อี+เย" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "ye")
iu	โอิว (อี+ยู)	เสียงควบระหว่าง "อี+ยู" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "you")
ian	เอียน (อี+เยียน)	เสียงควบระหว่าง "อี+เยียน" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "yan" อ่านว่า "เยียน")
in	อยีน (อิน+ยิน)	เสียงควบระหว่าง "อิน+ยิน" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "yin")
iang	โอง (อี+ยาง)	เสียงควบระหว่าง "อี+ยาง" รวมเป็นเสียงเดียวกันปลายเสียงขึ้นจมูก (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "yang")
ing	อีง (อิง+ยิง)	เสียงควบระหว่าง "อิง+ยิง" รวมเป็นเสียงเดียวกันปลายเสียงขึ้นจมูก (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "yang")
iong	อวง (อี+ยง)	เสียงควบระหว่าง "อี+ยง" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงได้ว่า "yong")
ua	อวา (อู+วา)	เสียงควบระหว่าง "อู+วา" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wa")
uo	อัว (อู+โว)	เสียงควบระหว่าง "อู+โว" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wo")
uai	อวาย (อู+วาย)	เสียงควบระหว่าง "อู+วาย" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wai")
uei , ui	อวย (อู+เวย , เวย+อี)	เสียงควบระหว่าง "อู+เวย" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wei") เมื่อ uei สะกดกับตัวอักษรแทนเสียงพยัญชนะตัวใดตัวหนึ่งแล้ว ละก็ให้ตัดตัวอักษร เหลือเพียง "ui"
uan	อวาน (อู+วาน)	เสียงควบระหว่าง "อู+วาน" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wan")
un	อวน (อู+วัน)	เสียงควบระหว่าง "อู+วัน" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wen")
uang	อวง (อู+วาง)	เสียงควบระหว่าง "อู+วาง" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "wang")
ueng	เอิง (อู+เวิง)	เสียงควบระหว่าง "อู+เวิง" รวมเป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์เสียงว่า "weng")
üe	เอูวีย (อู+วี+เอีย)	ย่นริมฝีปากก่อน แล้วจึงเปล่งเสียง "ยี+เอ" อ่านควบให้เป็นเสียงเดียวกัน (เขียนเป็นพยางค์ได้ว่า "yue" ละจุดสองจุดบนตัว "u")
-üan	เอูวีน (อู+วี+อัน)	ย่นริมฝีปากก่อน "ยี+อาน" (เขียนเป็นพยางค์เสียงได้ว่า "yuan" ละจุดสองจุดบนตัว "u" ไว้ในฐานที่เข้าใจ" สามารถไปสะกดกับอักษรแทนเสียงพยัญชนะตัว "j" , "q", "x" และ "y" เป็น "juan", "quan", "xuan" และ "yuan" ได้เท่านั้น
-ün	ยอิง (อวิง+ยิง)	ต้องย่นริมฝีปากตลอดเวลาในณะที่เปล่งเสียง "ยิน" ออกมา (เขียนเป็นพยางค์เสียงได้ว่า "yun" แล้วละจุดสองจุดบนตัว "u" ไว้ในฐานที่เข้าใจ) สามารถไปสะกดกับอักษรแทนเสียงพยัญชนะตัว "j", "q", "x" และ "y" เป็น "jun", "qun", "xun" และ "yun" ได้เท่านั้น

แก้ไข เพิ่มเติม ปรับปรุง จาก tlcthai.com/club/view_topic.php?club=china_chiness&club_id=1162&table_id=1&cate_id=525&post_id=6982
และ https://chinese.yabla.com/chinese-pinyin-chart.php

---

หากผิดพลาดประการใด ขอให้ท่านผู้รู้โปรดชี้แนะเพื่อปรับแก้ให้ถูกต้อง