ร่วมรจน์บทกวีจีน

สายน้ำและเกลียวคลื่นไม่อาจรับรู้ถึงความรู้สึกของการลาจาก ยังคงไหลสู่ด้านล่างเลียบเมืองอู่กังตามวิถี เป็นเรื่องราวร่ำลากันของสองสหายระหว่างขุนนางฉายและหวังชางหลิง(ผู้แต่งบทกวี)คราวขุนนางฉายมาเยี่ยมเยียนถึงถิ่นอำเภออู่กัง ไม่มีงานเลี้ยงไหนไม่เลิกรา งานเสร็จก็ต้องจาก จึงเป็นหน้าที่ของหวังชางหลิ่งที่ต้องไปส่งเพื่อน แต่การส่งครั้งนี้ ไม่มีความเศร้าเสียใจใดๆ ตลอดเส้นทางต้องผจญกับเมฆฝนและผ่านแมกไม้เขาเขียวด้วยกัน ท้ายสุดก็ต้องลากันไปคนละแห่งหน แม้จะอยู่คนละที่ แต่ก็อยู่ใต้แสงจันทร์ดวงเดียวกัน

王昌龄画像

送別