เล่าขานตำนานชาวฮากกาอำเภอสิชล

พอไหง่เห็นชื่อ " หลิ่วปิดเลี่ยน " " หลิ่วปิดหย่ง " ไหง่รู้สึกคุ้นกับชื่อนี้มาก เพราะที่หมอยแย้นไหง่ก็ก็มีหลานผู้หญิงชื่อ " ไช้ปิดจุน " กับ  " ใช้ลี่จุน " ชื่อใช้ลี่จุนนี้คำว่า " ลี่จุน " นี่ก็ไม่ใด้เอามาจากใหนหรอกครับก็เอามาจากชื่อ " เติ้งลี่จิน " นั่นเอง ดังนั้นเติ้งลี่จิน น่าจะมีชื่อในภาษาฮากกาว่า " เท้นลี่จุน " นะไหง่ว๊า  แต่ไหง่สงสัยว่าคำว่า " ปิด " ในชื่อของคนฮากกาจะมีความหมยว่าอย่างไร แบบ " ปิดหย่ง " คำว่า " หย่ง " น่าจะมาจากคำว่า " หยงหย่วน " ในสำเนียงจีนกลางในความหมายว่า " นิจนิรันดร์ " แน่ๆ

หลายๆท่านคงสงสัยว่า " หลิ่วปิดหย่ง " คือใคร ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ เป็นสมาชิกเว๊ปฮากกา ที่เขียนตอบกระทู้อยู่บ่อยๆ นี่เองครับ 

ขอบคุณค่ะโก ยินดีมากๆที่โกถ่ายถอดเรื่องราวหง่าปาลงในเว็ป ไว้ว่างๆไหง่จะเล่าเรื่องราวดีๆ ของคนฮากกาที่สิชลอีก ที่ซึ่งสมัยนั้น ไหง่วัยยังเด็กมาก แต่มโนสำนึกของไหง่เวลานั้นได้บันทึกเรื่องราวต่างๆไว้มากมาย ได้เห็นและซึมซับวัฒนธรรม และจริยธรรมของชาวฮากกาจนหล่อหลอมจิตวิญณานให้เป็นไหง่ทุกวันนี้ มีโอกาสแล้วจะเขียนเข้ามาใหม่ค่ะ
หลิ่วปิดหยุ่ง

เมื่อเช้าวานนี้ไหง่ไปศาลสมุทรสงคราม พอเสร็จธุระปะปังไหง่ก็ขับรถเข้าตลาดสมุทรสงครามหรือที่เขาเรียกแบบภาษาชาวบ้านๆว่าตลาดแม่กลอง เอารถไปจอดบริเวณหน้าวัดเพชรสมุทร หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่าวัดหลวงพ่อบ้านแหลม แล้วไหง่ก็เดินจะไปกินบะหมี่เกี๊ยวของร้านของคนกวางตุ้งชื่อว่าร้าน " ก๋องเม่งจั่น " ร้านบะหมี่ของคนกวางตุ้งที่เก่าแก่กว่า 70 - 80 ปี พวกลูกหลานเจ้าของร้านก็ยังพูดภาษากวางตุ้งได้ดี ถ้าถามไหง่ไหง่ว่าร้านนี้เป็นร้านบะหมี่ที่อร่อยที่สุดในโลกที่ไหง่เคยซิดมา ไหง่กินมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะสมัยก่อนเวลาที่บ้านไหง่ผ่านมาแถวแม่กลองจะต้องซื้อใส่ห่อกลับบ้านร่วม 10 ห่อ

ร้านนี้อยู่ใกล้สถานีรถไฟแม่กลอง ใกล้ตลาดร่มหุบที่โด่งดังมีชื่อเสียงไปทั่วโลกเป็นอเมซิ่งไทยแลนด์ พูดแบบนี้ไท้กาหงิ่นอาจนึกออกว่าตลาดร่มหุบคือตลาดที่เวลารถไฟวิ่งผ่านมาตามรางแม่ค้าที่วางสินค้าค้าขายอยู่ก็จะเก็บร่มหรือผ้าใบกันแดดเพื่อให้รถไฟผ่าน ซึ่งถ้าถามไหง่ว่าแปลกใหม ไหง่ว่าไม่เห็นแปลกเพราะเราเคยเห็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วเพราะไหงไปแม่กลองบ่อยๆเพราะราชบุรีกับแม่กลองมันไกล้กันนิดเดียว เมื่อวานไหง่เลยเห็นว่ามีนักท่องเที่ยวชาวจีนมาเที่ยวดูตลาดร่มหุบกันหลายคณะเชียว

พอไหง่เดินเข้าไปในร้านบะหมี่ก๋องเม่งจั่น ไหง่พบวัยรุ่นผู้หญิงสามคนนั่งกินบะหมี่อยู่ในร้าน ไหง่ชอบทักทายอยู่แล้วจึงเข้าไปทักทายจึงทราบว่าเป็นคนมาเลเซีย ทั้งสามคนเป็นคนเชื้อสายกวางตุ้งกับฮกเกี้ยนมาเที่่ยวเมืองไทยกันสามคนแบบมาเองไม่พึ่งทัวร์ ไหง่จึงบอกว่าไหง่เป็นคนเค่อเจียเหริน ทั้งสามต่างกล่าวออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า " ฮักกาหงิ่น " เห็นใหมครับว่าในระดับอินเตอร์เนชั่นแนล เขาต่างเข้าใจว่าคนเค่อเจียก็คือคนฮักกา แม้แต่เด็กอายุ 17 - 18 มันยังรู้เลย มีแต่บ้านเราอเมซิ่งไทยแลนด์แดนปูแดงนี่แหละที่บางทีคนแก่ๆเหล่าๆกับไม่เข้าใจหรือไม่อยากเข้าใจหรือไม่อยากรับรู้ที่จะเข้าใจหรือแกล้งสับสนที่จะเข้าใจหรือไม่พยายามที่จะเข้าใจหรือ....etc.